Op dit moment racen we met 300 km/h in de Shinkansen trein richting Kyoto. Een mooi moment om de afgelopen week met jullie te delen. Japan is een land dat je elke dag blijft verbazen. Als je denkt dat je het meeste wel gezien hebt komt er weer wat gekkers voorbij.

Zo is Japan bijvoorbeeld het land van de gekke borden. In Nikko hing bij de kluisjes op het treinstation een boord met de tekst; ‘No corpses in lockers’. Nu weet ik niet wat Japanners in hun vrije tijd doen, maar bij mij kwamen er gelijk wat vragen in me op.

1. Waarom zou je op het drukste punt van de stad een lijk in een kluisje willen stoppen?
2. Ik weet dat Japanners niet heel groot zijn, maar zelfs Houdini had een dode Japanner niet in een kluisje van 40×40 cm gekregen.
3. Ik ben ook geen bioloog, maar op een gegeven moment zal dat kluisje toch een beetje gaan stinken.

In Tokyo zag ik een ander boord met daarop een teken dat je geen konijnen en olifanten mee mag nemen in de trein. Ik vraag me af hoeveel Japanners er een olifant hebben en hoe groot het percentage is van die mensen die hun olifant daadwerkelijk mee zouden nemen in de trein.

Iedereen weet dat een olifant niet door de poortjes past. En waarom expliciet een olifant en konijn? Ik vraag me dan af of je een giraffe wel mee mag nemen?

Daarnaast zijn de restaurants hier van 11.00 tot 28.00 uur. Sommige tot 26.00.

Ik weet dat Tokyo een stad is die dag en nacht leeft, maar zelfs voor die ADHD’ers met een fetisj voor neonverlichting (zie vorige verhaal) is 28 uur in een dag onmogelijk.

Van de ene naar de andere stad

Maar goed, genoeg gekke dingen in Japan dus. Vanaf Nikko zijn we naar Matsumoto gegaan via Nagano. We gingen dus naar de Japanse Alpen, of de Japanse Ardennen zoals een kennis het noemden. Hoe dan ook, richting de bergen dus.  Vanuit Matsumoto zouden we dagtrips maken richting Magome en Kamikochi. Ik had van tevoren al veel gelezen en gezien over de Japanse Alpen en keek er heel erg naar uit.

We keken beide een beetje op tegen Matsumoto omdat het ‘gewoon’ een stad was. En na Tokyo waren we wel een beetje klaar met de grote steden. Daarnaast was Matsumoto ook nog eens belachelijk duur. Wij plannen onze reis nooit, leven altijd van dag tot dag, maar in Japan is dat geen doen omdat alles snel vol zit in het weekend. En dan wordt je, zoals wij, gedwongen om in zwaar overprijsde kamers te slapen.

Eenmaal in Matsumoto waren we dat rotte gevoel snel kwijt want het is een sfeervolle stad en het ligt ook nog eens in een prachtige omgeving. Omringd door met sneeuw bedekte bergen is dit geen slechte plek om te overnachten.

Het sprookjeslandschap van Magome

De volgende dag vertrokken we naar Magome. Vanaf hier zouden we de 7,5 kilometer lange tocht naar Tsumago lopen. Magome is een oud post-stadje hoog in de bergen met oude houten huisjes en waterraderen die worden aangedreven door kleine stromende beekjes. Het is alsof je zo een sprookje binnen wandelt. Een pittoresk stadje in wederom een indrukwekkende omgeving met bergen, bossen, kronkelweggetjes en beekjes. Dit is waarom ik graag naar Japan wilde.

Tijdens de hike lopen we langs oude dorpjes en door mooie mossen waar elke kilometer een bel hing met het boordje; ‘Please ring bell to scare the black bear’. Een geruststellende gedachte dat je enige verdediging tegen een zwarte beer een belletje is. Een belletje waar die beer waarschijnlijk alleen maar geïrriteerder van raakt omdat er de hele dag toeristen het belletje rinkelen. Gelukkig hebben we geen zwarte beer gezien en kwamen we zonder problemen aan in Tsumago.

Mooier dan dit wordt het niet

De volgende dag vertrokken we naar Kamikochi. Een dorp is het nauwelijks te noemen. Het ligt op ongeveer 22 kilometer van Matsumoto, maar het kostte wel ruim €38 p.p. om er te komen aangezien onze Japan Rail Pass deze route niet dekte. Het is dus best een prijzig ritje en we twijfelde daarom of we wel zouden gaan. Het was of dik €75 lappen of de hele dag rondhangen in Matsumoto. We besloten toch te gaan en dat was meteen de beste beslissing tot nu toe.

Kamikochi en alles daaromheen is het paradijs op aarde. Iedereen die naar Japan gaat verplicht ik bij deze om naar Kamikochi te gaan. De natuur hier is zo oogstrelend mooi. Het is een aanval op je zintuigen. Je ogen weten niet wat ze zien, je neus raakt in de war van de geur van pure natuur en je wil alles wat je ziet aanraken omdat het buitenaards oogt.

Nieuw-Zeeland vs. Japan

De natuur hier is vergelijkbaar met Nieuw-Zeeland. Het land dat bij mij met afstand bovenaan staat als het gaat om mooie natuur. Daar komt Kamikochi nu dus bij. De rit naar Kamikochi lijkt rechtstreeks uit een documentaire van David Attenborough te komen. Het lijkt een grote 3D film. Zelden heb ik zulke mooie natuur gezien. Je rijdt door diepe groene valleien met overal watervallen, beboste bergen en een kristal heldere groenblauwe rivier onder je.

Helaas moesten we Kamikochi na een dag weer verlaten, maar mocht je de tijd hebben raad ik zeker aan om hier een aantal dagen te blijven.

Op zoek naar Mount Foetsi

Vanuit Matsumoto vertrokken we een dag later richting Gora, in het Hakone National Park gebied waar we drie dagen zouden verblijven om de bekendste highlight van Japan te bezoeken; Mount Fuji.

Wij verbleven in Gora, wat niet meer is dan plek waar een aantal hotels staan. Er is hier verder helemaal niks te doen. Iets wat overigens sowieso opvalt in Japan. Als je ervaring hebt met reizen in Zuidoost-Azië en je verwacht in Japan hetzelfde kom je bedrogen uit. Niet alleen qua prijzen, ook qua ‘gezelligheid’. Waar je in landen als Vietnam of Indonesië op elke hoek van de straat een gezellige cafeetje vindt waar je kunt ontbijten of ’s avonds iets kunt drinken is dat in Japan bijna niet te vinden. Het enige terras wat ik tot nu toe heb gezien is een rijstterras. En daar verkochten ze geen eten of drinken.

De volgende dag vertrokken we naar het de ‘5 Lake Area’ rondom Mount Fuji om het nationale symbool van Japan met eigen ogen te aanschouwen. We hebben 3 uur in bussen gezeten om vervolgens te concluderen dat we richting Mount Foetsie waren gereisd in plaats van Mount Fuji. De berg was namelijk nergens te zien door de wolken. We hadden ons hier al redelijk op ingesteld aangezien het nu regenseizoen is en de kans op heldere lucht nu eenmaal minder is.

Traditioneel eten met Notorious BIG

We hebben 10 foto’s gemaakt van een berg waarvan we dachten dat het Fuji was totdat een Japanner naar rechts wees waar uit het niets het puntje van Fuji tevoorschijn kwam. Zo’n 5 kilometer rechts van de berg waar wij foto’s van stonden te maken 🙂 Maar, we hebben Mount Fuji dus wel gezien, ook al was het maar een klein stukje!

De uitdaging om ’s avonds een restaurantje te vinden bleek overigens net zo’n uitdaging te zijn als het zien van Mount Fuji. Er is hier weinig tot niks open ’s avonds. Uiteindelijk vonden we een tentje, ver weggestopt in een steegje. Het was een typisch Japans restaurantje met kussentjes op de vloer, Japanse kunst aan de muur, man en vrouw in de keuken/bediening en op de achtergrond oude Japanse muziek.

Wonder boven wonder was deze kok ook nog eens een kunstenaar met eten. Ik heb zelden zo lekker gegeten in Azië als bij deze man. We besloten de volgende dag terug te gaan om nog een keer van zijn eten te genieten. Het enige wat anders was, was de muziek. Van traditionele Japanse muziek was hij overgeschakeld naar old school hiphop. Terwijl wij ons heerlijke eten nuttigde hoorde we op de achtergrond Notorious BIG en 2Pac rappen over ‘bitches, niggers en ‘i’ll shoot up the place’. Japan… het blijft je elke dag verbazen 🙂

Poging 2 voor Mount Foetsie

De tweede dag hebben we nog een poging gedaan om Mount Foetsie te bewonderen. Deze keer op een boot op meer Lake Ashi. Vanaf hier zou je een ‘rearry good view’ moeten hebben. Helaas was Mount Fuji wederom verstopt onder een dikke laag wolken. We besloten daarom naar de Skywalk te gaan. Ook hier zou je Mount Fuji moeten kunnen zien. Hier hadden we iets meer geluk aangezien Fuji zich weer een stukje liet zien! Wederom een goede dag dus 🙂

Vandaag, onze laatste dag hier, hebben we nog een traditionele Japanse theeceremonie bijgewoond. Iets wat heel veel leuker was dan ik me van tevoren had voorgesteld. Daarna was het tijd om Fuji te verlaten en onze weg met te vervolgen naar Kyoto met de Bullet Train. Hier kan de NS nog wat van leren. De trein komt op de seconde nauwkeurig aan en vertrekt met de snelheid van het licht naar de volgende bestemming. Bizar hoe hard deze trein door het station komt razen.

Als je met je vrachtwagentje vast staat op een spoorwegovergang en je wordt geraakt door deze trein vindt de Enterprise je over 5.000 lichtjaar terug in een ander sterrenstelsel.